သူငယ္ခ်င္းေရ

မင္းဘာျဖစ္လို ့လဲ ဆိုတာကို ငါ မေမးဘူး...
မင္းလိုအပ္တာ ငါတစိတ္ေလာက္ကူညီပရေစ...
မင္းဟိုေန ့ က ငါ့ကို ေျပာခဲ ့တာ ငါ ့စိတ္ထဲ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ ့ေပမဲ ့ ...
ငါ မင္းကို ခင္ရုံက လြဲလို ့ ဘာမွလုပ္မေပးနိုင္ခဲ ့ဘူး...
မင္းကြာ..ငါသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္လို ့ ရည္ရြယ္ျပီးမွ..
ဘာေၾကာင့္ တံခါးကို မင္းကိုယ္တိုင္ဖြင့္ ...
မင္းကိုယ္တိုင္ပိတ္သြားရတာလဲ...
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အတြက္နဲ ့ ငါ ့စိတ္ေတြ ဘယ္တုန္းကမွ ..
ေရအေမ်ာ မခံခဲ ့ေပမဲ ့..
ေက်ာက္ ေဆာင္ေပၚကို တင္ခဲ့ တဲ ့စိတ္တစ္ပိုင္း တစ္စ ..
မင္းအတြက္ပါလို ့ ငါ အာမမခံနိုင္ခဲ ့ဘူး...
မင္း(သို ့) သူငယ္ခ်င္းေတြ ဟာ..
ငါ့ရဲ ့ အစားေကာင္းအေသာက္အေကာင္းေတြ နဲ ့..
မင္း အသက္ဆက္ခဲ ့တာမဟုတ္ခဲ ့ ေပမဲ ့..
ေပါင္းစပ္ေသြးတစ္ခြက္နဲ ့..
ဒို ့ေတြ ဥယ်ာဥ္ တစ္ခု ပ်ိဳးခဲ ၾ့ကတယ္..
မင္းမ်ိဳးေစ ့ ငါမသိ..
ငါမ်ိဳးေစ့ မင္းမသိခဲ ့ပါဘူး..
မင္းပြင့္တဲ ့ပန္း ငါပြင့္တဲ ့ပန္း ရနံ ့ဆုံျပီး..
ကမာၻၾကီးကို ေမႊးေစနိုင္တယ္သူငယ္ခ်င္း..
ဒို ့ေတြ အသက္မဆုံး ..အျပဳံးေတြ တစ္သက္လုံးရိွေနခိုက္..
အမိႈက္ေတြၾကားက ဖိနပ္နပ္တစ္ရံ..
မင္းတစ္ဖက္ ငါတစ္ဖက္စီးျပီး...
မင္းျပဳံးရင္ငါလိုက္ျပဳံးမယ္....
ငါျပဳံးရင္ မင္းလိုက္ျပဳံးေပးပါ .......သူငယ္ခ်င္း




ေမာင္လြမ္းဆု...

အေမ ့အိမ္ေလးသို ့တစ္ေခါက္..

ခုံဖိနပ္ တစ္ရံရယ္..

ေခါင္းေပါင္း တစ္ခုရယ္..

သူရိန္နဲ ့ စကားေျပာျပီး..

သခၤါရ တရားေတြ ကို အေဖာ္လုပ္..

အိမ္ေရွ ့သစ္ပင္က ငွက္ေတြ ထျပန္သြားၾကျပီ..

သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြ လည္း ရြက္နုထြက္ရင္းက .

ေျမမွာ ခလို ့..

ဘယ္တုန္းကမွ တံခါးမရိွတဲ ့ အေမ ့ အိမ္မွာ..

ငွက္ေတြ လဲ မလာေတာ့ ဘူး..

သစ္ရြက္ေတြ လည္း ေၾကြေၾကြ က်ေနျပီ..

အသက္ရႈသံ ေအးေအးနဲ ့ ..

အေမ ကဗ်ာရြတ္ေနျပီ..

သားၾကီးေရာ ေနေကာင္းရဲ ့လား ..

သမီး အလတ္ေရာ အလုပ္အဆင္ေျပရဲ ့လား..

သားငယ္ေလးေရာ အရင္ လို ဆိုးတုန္းပဲလား..

သားတို ့ေမာင္နွမေတြ ေရာ ေတြ ့ၾကရဲ ့လား..

အေမ အရင္ လိုထမင္းစားလို ့မေကာင္းေတာ့ ဘူး..

အေမစီး ခဲ ့တဲ ့ ခုံဖိနပ္ တစ္ရံ ေၾကာင့္

သားတို ေမာင္နွ မေတြ ကတၳီပါ ဖိနပ္ စီးခဲ ့ရျပီ..

အေမ  ေပါင္းခဲ ့တဲ ့ေခါင္းေပါင္း အ၀တ္စ ေလးေၾကာင့္..

သားတို ့ အ၀တ္စ မ်ိဳးစုံ ၀တ္နိုင္ခဲ ့ျပီ..

အေမအိမ္ရဲ ့ ေလွခါးေရွ ့က မီးဖိုခန္းေလးမွာ..

အေမေခါင္းေပါင္းေလးနဲ ့ခုံဖိနပ္ တစ္ရံ..

ကြ်န္ေတာ္ကို ျမင္လို ့သူတို ့ျပဳံးေနတယ္..

တံခါး မရိွ တဲ ့ အေမ အိမ္မွ ..

ကြ်န္ေတာ္တို ့ေတြ  အေတာင္စုံခဲ့ ၾကျပီ..

အေမ ငွက္ေတြ မရိွေပမဲ ့ နံနက္ တိုင္း ..

အစာေတြ ပစ္ေကြ်းေနတယ္..

အေမကြ်န္ေတာ္ ကို ျမင္လိုက္ေတာ့..

ကမာၻၾကီးကို စိန္ေခၚျပီး ျပဳံးေနလိုက္တာ..

ဒါ..အေမ့ သားၾကီး ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္..

အေမအရင္ကလို မ်က္လုံးေတြ သိပ္မေကာင္းေတာ့ ဘူး..

ေၾသာ္ ..ဒါေၾကာင့္ တံခါးမရိွတဲ ့အေမ ့အိမ္မွာ ..

ငွက္ေတြ မလာေပမဲ ့ အစာေတြ..

ေကြ်းေနဆဲ.......အေမ...။

ေမာင္လြမ္းဆု..

အိပ္မက္ေတြ ရိုင္းေနတယ္..

ရာသီေႏြမွာ နာရီေတြေနာက္ျပန္လို ့...
ပူအိုက္ျခင္းနဲ ့အတူ ေဖါက္ျပန္မူေတြကမ်ား...
အခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းသမွ် ေဆာင္းတစ္ညမွာလဲ
နွင္းေပ်ာက္ခဲ ့ျပီ...
ညတစ္ညမွာ ငွက္ဆိုးထိုးသံနဲ ့အတူ..
ကခုန္ေနတဲ ့ လိပ္ျပာေတြ..
စိတ္ေတြ ကို စီးေမ်ာရင္း..
ေတာရိုင္းတစ္ခုက ေျမေခြးတစ္သိုက္..
အမိႈက္ပုံ ကို အစာရွာေနလိုက္တာ..
မိုးမျမင္ ေလမျမင္ ကိုယ့္သခင္ဘယ္မွာလဲမသိ..
ျပဳံးနဲ ့ၾကိဳဆိုေနတဲ ့ အသုဘ..
ငရဲျပည္ က မဂၤလာပြဲ..
အ၀င္တံခါးၾကီးဖြင္ ့ထားလို ့..၀င္ေနလိုက္ၾကတာ..
အထြက္တံခါးက သက္ထားပ်ိဳတို ့ တစ္သိုက္..
အမိႈက္ထဲ ကေရႊျဖစ္ေန....။

ေမာင္လြမ္းဆု
 

အရွက္မရိွတဲ ့ခႏၶာ

  ျဖစ္တည္မူ  ျဖစ္ပ်က္မူေတြ မတည္ျမဲ..
စိတ္ရဲ ့အစြဲလန္းေတြ ပ်ိဳးးေထာင္..
ဟိုး....ေမွာင္ေနတဲ ့ကမ္းရိုးတန္းတစ္ေလွ််ာက္..
ေျမာက္ေလေတြ သြဲ ့ဆင္း..
ညခင္း ရဲ ့တိမ္အိုၾကား..
လမင္းနဲ ့စကားေျပာျပီး..
အက်ိဳးမဲ ့တဲ ့ေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္နဲ ့မိတ္ဖြဲ  ့လို ့..
နုတ္ဆက္ခဲ ့တဲ ့၂၀၁၀ကို ျပန္ေတြး...
ငါ ဘာေလးမ်ားအက်ိဳးရိွေအာင္လုပ္ခဲ ့သလဲ..
စဥ္းစားတိုင္းေသာက္လိုက္တဲ ့ေနာက္တစ္ခြက္က..
ေမွာက္ရက္က်ေနတဲ ့ ခႏၶာ၀န္ကို..
ရွဴရိႈက္တဲ ့ ေလတစ္သိုက္က ေစာင့္ေလွ်ာက္လို ့..
နိုးထတဲ ့နံနက္ခင္းနဲ ့ မိတ္ဖြဲ ့ခြင့္ရျပန္၏..
အဆုံးသတ္ခဲ ့တဲ ့ တစ္နွစ္တာကိုေက်ာခိုင္း..
ငါ့ခႏၶာအရိုင္းၾကီးက  အရွက္မရိွ..
နုတ္ဆက္ေနလိုက္တာ  ၂၀၁၁ တဲ ့..
တစ္နွစ္တာကုန္ဆုံး..
ျပဳံးျပဳံးၾကီး ရယ္ျပေနတဲ ့ေသမင္းက..
မင္းလည္း နီးလာျပီတဲ ့..
ေသမဲ ့ ခရီးနီးခဲ ့ေပမဲ ့..
ေနတဲ ့ခရီး ျပီးခဲ ့တာကိုျပန္ေတြး...
ဘယ္အေရး ၌ဘာက်ိဳးေဆာင္..
ငါအေမွာင္ကို ၀င္တိုးေနသမွ်..
ခႏၶာမေသ..
အသက္ေသေန၏...။

ေမာင္လြမ္းဆု...

နုတ္ခမ္းရာဇ၀င္

နုတ္ခမ္းေလး နွစ္ခု အဖြင့္အပိတ္လုပ္လိုက္တာ..
အခန္းတစ္ခန္းလုံး မီးပ်က္သြားတယ္..
အိပ္မရေပမဲ ့ သံစုံျပိဳင္ဟစ္ေနတဲ ့ ျခင္တီး၀ိုင္းေလးရိွေနလို ့ေပါ ့..
အလင္းေရာင္ေလးတစ္စက္စက္ ၀င္လာျပီး..
၀ုန္း.............
အခန္းတခါးၾကီးပြင့္လာေတာ့ ..
ပါတ္၀န္းက်င္မွာ အရင္းနီးဆုံးမိတ္ေဆြေတြ..
အမွတ္တမဲ ့နဲ ့အမွတ္တရေတြ ျပန္ေတြ ့ေတာ့ ..
၀မ္းသာသလိုလို..
ငါမွန္တယ္..
အခန္းမွန္တယ္..
အေျဖ မွန္တယ္..
အားလုံးမွန္တယ္..
ေမးတဲ ့လူမွန္တယ္..
မွားတဲ ့လူ ေမးတယ္...
ဂုဏ္ယူပါတယ္..
အခန္းကို အပိုင္စားေပးေတာ့..
ျမိဳင္ထေလးနဲ ့ ကေနလိုက္တယ္..

................................။

ေမာင္လြမ္းဆု

ဒို ့ေတြ ရဲ ့အသံ

အပင္ရိွလို ့...အရိပ္ရိွတယ္....
အရိပ္ရိွလို ့နားခိုခြင့္ ရတယ္...
နားခိုခြင့္ ရလို ့ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္.....
စိတ္ခ်မ္းသာလို ့ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္...



ခရီးသည္ ေတြနားကာေန...
လမ္းေဘး ဇရပ္မထင္ပါနဲ ့...
လြမ္းေတး ဇာတ္လဲ မဆင္ပါနဲ. ...


ခ်မ္ေအးတဲ ့ အရပ္မွာ...
အတူေပ်ာ္ၾကည္နူးဖို ့...
လူေတာ္ေတြ ရည္စူး သမွ်...
အတူ အေဖာ္ေတြ ၾကည္နူး ရပါေစေတာ့ဆိုျပီး..
လို ရာ.. ခရီးမဆုံး ခင္...
ကိုယ္သာ အၾကီးဆုံး ဘုရင္ ကဲ ့သို ့..
စိတ္မထားၾကပါနဲ ့...
လိပ္ သြားရာ ေျခရာထင္ခဲ ့သလို...
ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္တဲ ့ခရီး.....
ေနာက္ျပန္ကာ ၾကည့္လိုက္မယ္...
ငါတို ့ေျခရာ ငါတို ့ျမင္ပါေသာ္လဲ...
ျမင္ေသာ အတိတ္...
ထင္ေသာစိတ္နဲ ့...
ခင္ေသာမိတ္ သူငါတို ့...
တစ္မ်ိဳး အျမင္စိတ္မမွားရေအာင္..
ဒို ့အျမင္ ဒို ့ဘုရားနဲ ့...
ဒို ့သြားတဲ ့လမ္း ဒို ့စခန္းကို..
ဒို ့ကိုယ္တိုင္ ေလွ်ာက္...
ဒို ့ ေရာက္ရမည္။

*********

ေမာင္လြမ္းဆု..

ေမ့လိုက္ပရေစ..

 ေကြ ့ ကာ၀ိုက္ကာနဲ ့
ေက်ာနံရံတစ္ဆစ္ခ်ိဳး..
မွ်ားအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြပစ္ခတ္..
လွ်ိဳ ေခ်ာက္ၾကီးထဲ မွာ ..
အိပ္မက္ေတြ ေလွာင္ပိတ္ျပီး..
ဆူညံၾကဳံး၀ါးေနတဲ ့ေလာကၾကီး..
ခပ္အုပ္အုပ္ ျမက္ခင္းျပင္မွာ..
မ၀ံ ့မရဲ ေျခလွမ္းေတြ ေနာက္ျပန္ခဲ ့..
စိတ္ကိုေျဖသိပ္ဖိုဆိုရင္..
မင္းအေၾကာင္းကို ..
ဘယ္ေတာ့ မွ မေတြးခဲ ့..။

ေမာင္လြမ္းဆု..

အိပ္မက္မွနိုးထျခင္း..

ေဟ၀န္နန္း မွာ မင္းေပ်ာ္ခဲ ့ေပမဲ ့
ေန၀င္လမ္းမွာ အတင္းေအာ္ေနတဲ ့...
ငွက္ေတြက ငါ ့အေဖာ္ ျဖစ္ခဲ ့သလို..
သက္ေသက မင္းနဲ ့ ငါနဲ ့နွစ္ေယာက္ၾကား..
တစ္ေယာက္စကား  တစ္ေယာက္ဆိုထားခဲ ့၏...။

ညိဳျမျမ တိမ္အိုေအာက္မွာ..
အလြမ္းမိုးေတြ မစိုခင္..
အပ်ိဳသခင္   သူနုတ္စကားကို..
ဟုတ္မလားလို ့ထင္မွတ္မိ၏....။

အလွည့္အေျပာင္း မႏြဲ ့ေနွာင္းခဲ ့ေပမဲ ့..
အသည္းေတာင္းတဲ ့ဒီကဗ်ာကို...
ဆိုသာဆို မငို ပရေစနဲ ့...။

အိုႏြဲ ့ႏြဲ ့  ပန္းတစ္ပင္..
လန္းေနမွ်  အပြင့္ဖူးတို ့သည္..
လြင့္လူး၍ ေပ်ာ္ပါး  ...
ဒို ့မ်ားေတာ့ မထိုက္တန္..
အမွား အမွန္ကို  မေ၀ခြဲ..
ေၾကကြဲစရာ ေနာက္ဆုံးက..
ေပ်ာက္ဆုံးခဲ ့ရေလျပီ....။

အနီးဆုံး ရဲ ့ကိုယ့္မွာ..
မျပီးဆုံးတဲ ့ အိပ္မက္..
ဆက္မက္ခြင့္ မျပဳပရေစနဲ ့ေတာ ့...............။

ေမာင္လြမ္းဆု..

စံပယ္သို ့

စံပယ္ ေရ ပြင့္ေပးပါ...
တကယ္လို ့ ကိုယ္ဟာ မင္းတြက္မဟုတ္ခဲ ့ရင္..
အတင္းဖြဲ ့စီခဲ ့တဲ ့ ဒီကဗ်ာေလး အဓိပၸါယ္မဲ ့မွာဆိုးတယ္..

စံပယ္ ေရ နားလည္ေပးပါ....
တကယ္လို ့ အားငယ္ေနသူ ကိုယ့္ကို ေျဖေဆးမေပးခဲ ့ရင္...
အတင္းဖြဲ ့စီတဲ ့ ဒီကဗ်ာေလး အရည္အေသြးနည္းမွာဆိုးတယ္...

စံပယ္ ေရ လာဖတ္ပါ...
တကယ္လို ့ ကမာၻပ်က္တဲ ့ အထိ မခ်စ္နိုင္ဘူးဆိုရင္...
အတင္းဖြဲ ့စီတဲ ့ဒီကဗ်ာေလး  ငိုေနရမွာဆိုးတယ္...

စံပယ္ ေရ စဥ္းစားေပးပါ...
တကယ္လို ့ ထိလာတဲ ့ နွလုံးသားကို အေလးမထားခဲ ့ဘူးဆိုရင္...
အတင္းဖြဲ ့စီတဲ ့ ဒီကဗ်ာေလး ေသြးေအးသြားမွာဆိုးတယ္...

စံပယ္  ေရ  ခ်စ္ခြင့္ေပးပါ...
တကယ္လို ့ အျပစ္ဖြဲ ့စီ ကာရံမညီေအာင္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္...
အတင္းဖြဲ ့စီတဲ ့ဒီကဗ်ာေလး  အခါတစ္ရာေရးရမွာဆိုးတယ္...

စံပယ္ရယ္ျဖဴစင္လို ့..
ပြင့္လူးတဲ ့နံနက္ခင္း...
ရနံ ့ၾကိဳင္သင္းကာေမႊးေတာ့..
ဒီရင္မွာ မခံရနိုင္လို ့...
အလွပိုင္ရွင္ပန္းဘုရင္မေလးကို ..
နမ္းရိႈက္ခြင့္ေပးပါေတာ့...။
 ေမာင္လြမ္းဆု..

အျပန္လမ္းသို ့ေမွ်ာ္..

တ တီိတီ....ျမည္ေန တဲ ့့ နံနက္တိုင္း Alarm သံေတြကို
က်ေနာ္ မုန္းေနျပီ...။

လင္းၾကက္ေတြ ေတးဆိုတတ္တဲ ့ နံနက္ခင္းေလးကို
က်ေနာ္ျပန္လိုခ်င္လွျပီ..။

မုတ္သုန္မိုးေတြ ေနာက္က်ျခင္းနဲ ့အတူ..
ရွည္လ်ားပူျပင္းမူေတြေၾကာင့္ ကမ္းေပ်ာက္ေစခဲ ့တာလား..။

အပူမိေနတဲ ့ေက်ာျပင္ ကို လမ္းခင္းျပီ..
အသံတိတ္ အိပ္မက္ေတြနဲ ့ခရီးဆက္ေနရျခင္းက ဘယ္ေတာ့ ဆုံးမွာလဲ..။

သိုေလွာင္ထားတဲ ့မ်က္ရည္ေတြအလွ်ံအပယ္နဲ ့..
မငိုရက္တဲ ့ ေန ့ေတြလည္းမ်ားခဲ ့ျပီ..။

အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ ့ တံခါး၀ ၾကီးကိုၾကည့္ရင္း...
ေျခလွမ္းေတြ အားအင္နည္းခဲ ့ရတယ္...။

ရာသီ မိုးေလးအကုန္ ေျခလွမ္းတစုံျဖင့္..
ကိုယ့္အရပ္ေျမ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ...
အံၾကိတ္သံေတြ ပါမလာေအာင္..
ၾကိဳးစားရအုံးမယ္...။

ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ ့ ျပကၡဒိန္ ေတြ ျပန္ၾကည့္ရင္း..
မ်က္၀န္းက စိုစြတ္မူေတြ နုတ္ဆက္ထြက္ခြာမဲ ့ေန ့က ဘယ္ေန ့လဲ...။

သမၼာအာဇိ၀ ဆိုတာလွပတဲ ့စကားလုံးေလးမို ့..
အခုေတာ့ ..က်ေနာ့္ ပခုံးေတြလည္း အေရခြံ ထူခဲ ့ရပါျပီ..အေမ..။

ေမာင္လြမ္းဆု..

အေမ

အေမ ့လက္နဲ ့ သား ပုခက္..
ယိမ္းႏြဲ ့ လို ့ကေနဟန္..
အေမ ့အသံရယ္ ခ်ိဳျမေနွာင္း..
သား ေကာင္းေကာင္းေလးအိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္  အေမ..။

အေမ ဆိုတဲ ့ သားေခ်ာ ့ေတးကို ..
၀ါး  ၾကိတ္သံ  သံစဥ္လိုက္ေတာ့ ...
သားမွာျဖင့္  ႏွစ္နွစ္ ျခိဳက္ျခိဳက္ေပါ ့...အေမ...။

ကေလးဘ၀ ရယ္   ဘာရယ္မသိ...
နိုးလာတဲ ့အၾကည့္ရယ္က...
အေမ ့မ်က္နွာ ျမင္ရုံမွ်ျဖင့္..
လင္းလက္တဲ ့  လမင္းပမာ..
စိတ္ရႊင္သာ ၾကည္ႏူးခဲ ့ရပါတယ္..အေမ..။

အေမ နို ့ရယ္ခ်ိဳပါ ၏..
သား ရွာ၍ ၾကည့္ခ်င္ပါေသာ္..
ကမာၻ ရယ္ ဆယ္ခါ ပ်က္..
အေမ ့နို ့တစ္စက္ ရဲ  ့တန္ဘိုး..
ဘယ္လူမ်ိဳး မွ ရွာမေတြ ့နိုင္ပါဘူး...အေမ။

အေမ ့နို ့တစ္စက္နဲ ့ သား အသက္ ..
ဆက္လက္ ၍ ရွင္ေနသမွ်...
ျမင့္မားတဲ ့ အေမ ့ ဂုဏ္ရည္ကို..
ယုံၾကည္ လွ်က္ျဖင့္..
မိုးယံ ဆီ အာကာျပင္နဲ ့..
ႏႈိင္းယွဥ္ ကာျပေသာ္လည္း...
အေမ နိုင္ျပီးသားပါ... အေမ။

ဘယ္အရာ  ဘာနဲ ့မွ..
တုႏႈိင္း ၍ မရတဲ ့..
အေမ ့ေမတၱာ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို..
သား ရည္စူး၍  ကန္ေတာ့ လိုက္ပါ၏...အေမ..။
ေမာင္လြမ္းဆု..

အသက္ဆက္ေနသေရြ ့

အခါတစ္ရာငိုဖူးခဲ ့တယ္လို ့မေျပာခင္..
အနာတစ္ရာလဲ မျဖစ္ခဲ ့ပါဘူး..
အာယု မေပ်ာက္ခင္..
မေနာ ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္...
သူမကေ၀းေရွာင္..
ဒီလူ ့ေဘာင္၌ သူမသည္...
အတိတ္ကို ကမၼ ဆိုတာေတြမကင္းသေရြ ့..
အခ်င္းခ်င္း၌ အမိႈက္ သည္တန္ဘုိုးျဖစ္..
ေရွာင္လြဲမေပ်ာက္ကြယ္ခင္...
ေနာင္အစြဲတစ္ေယာက္ရယ္လို ့ စိတ္ထားေပမဲ ့..
ေဘာင္ထဲကလြတ္ေျမာက္ဖို ့..
ေလွ်ာက္ေနတဲ ့ခရီး..
နီးနီးေလပါကြယ္..
မေသခင္ ျပဳံးေနေပမဲ ့..
တစ္ေန၀င္ အမုန္းေျခြရက္သူအတြက္..
တစ္ရက္ဆိုတာ မင္းအတြက္ ...
ဆင္းတက္ေနတာေတာ့ ..
ျဖစ္မယ္မထင္..။
ေမာင္လြမ္းဆု..

အစြန္းေရာက္အလြမ္း

ငါမင္းကိုလြမ္းေနတိုင္း...
တိမ္ေတြျပိဳတယ္...မိုးေတြငိုတယ္...
ငါမင္းကိုသတိရတိုင္း....
ေဆာင္းေတြျပိဳတယ္...နွင္းေတြငိုတယ္..
ငါမင္းကိုတမ္းတတိုင္း.....
ေနေတြျပိဳတယ္...ရြက္၀ါေတြငိုတယ္...။
ရာသီေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး..
သရုပ္ေဆာင္...တယ္...
စကၠန္ ့ေတြက လြမ္းတတ္ေအာင္ဖန္တီးတယ္...
မီးနစ္ေတြက သတိရဖို ့နိုးေဆာ္တယ္...

နာရီေတြကတမ္းတခိုင္းတယ္...


အခ်ိန္ေတြ ေျပးေနၾကျပီ...
ရာသီေတြ ၾကိဳဆို ေနၾကျပီ..

ေနညိဳညိဳ ဆည္းဆာငွက္တို ့အိပ္တန္းျပန္တိုင္း...
အလြမ္းလိူင္း ေတြခတ္...ေျမာက္အရပ္က ဓူ၀ံၾကယ္တိမ္ဖုံးလို ့...
လမ္းဆုံးခဲ ့ျပီလား....။

သစ္ရြက္မေၾကြ..
ေဆာင္းေႏြနံနက္...
မိုးစက္ေတြက်..
ေႏြတစ္ညလို ့ ဆိုရေအာင္လဲ..
ငါ ့ေတြးငါစိတ္ကူးနဲ ့..ငါပဲရူးျပီထင္ပါရဲ ့..။


ရိွပါေစေတာ့.....
သိပါေစေတာ့.......
ထိလာတဲ ့နွလုံးသားနဲ ့...
ရိွလာတဲ ့ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္...
ငါလြမ္းတိုင္းတိမ္ေတြျပိဳ..
ေကာင္းကင္း အို
တိမ္ကင္းစင္..
လမင္းကို ေမွ်ာ္ေနခိုက္...
ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ ့..
ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့ ...

တိမ္ေတြျပိဳ မိုးေတြလို လြမ္းလို ့ျဖင့္ ငါငိုရတယ္...
ေဆာင္းေတြျပိဳနွင္းေတြလို သတိရလို ့ငါ ငိုရတယ္..
ေနေတြျပိဳ ရြက္၀ါေတြလို တမ္းတလို ့ ငါငိုရတယ္..

ခ်စ္သူေရ.................


သံေယာဇဥ္ ေရျပင္ထက္..
အလြမ္းလက္နဲ ့ မေလွာ္ပရေစနဲ ့ေတာ့ ....။

ေမာင္လြမ္းဆု

သို ့အေမ..

သို ့အေမ

သို ့.....
အေမ...

တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း..
ကိုယ့္ဘ၀ ကို ကိုယ္တိုင္းေခါင္းေလာင္းထိုးျပီး..
ေက်ာင္းတက္ခဲ ့ရလို ့..
ဘ၀သခၤန္းစာေတြလိုက္မမီွ ေတာ့ပါဘူး အေမ..
အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ ့ဆႏၵ နဲ ့...
သားလွမ္းခဲ ့ တဲ ့ဒီခရီးလမ္း..
ၾကမ္းေနသမွ် သားခံရမွာမေၾကာက္ပါဘူး အေမ...
ေရာက္ေနတဲ ့ခရီးေ၀းမွာ..
မျပီးေသး တဲ ့ ဘ၀သင္ရိုးညႊန္းတန္းေတြ..
အလြတ္က်က္ျပီး..
အေမ လက္နဲ ့ ေခ်ာ ့သိပ္တာခံခ်င္လို ့..
တစ္ေန ့တစ္ရက္ေတာ့သား ျပန္လာခဲ ့မယ္..အေမ..။

ေမာင္လြမ္းဆု..

အာရုံဦးနဲ ့ စကားေျပာျခင္း.

အပ္ ေပ်ာက္ ရွာတဲ ့ ည နဲ ့..
ဖိနပ္ ပါးေအာင္ ေလွ်ာက္တဲ ့လမ္း...
ကေ၀မ  ရဲ ့ ေျဖာင့္ ခ်က္ တစ္ခုေၾကာင့္..
ေဆးမွင္ေၾကာင္း ထိုးမိလိုက္တယ္..
ေလ မတိုက္ပဲ ေၾကြ တဲ ့ သစ္ရြက္ေတြ ေၾကာင့္..
နွင္း ငို တဲ ့ဒီေဆာင္း..
မေဟာင္း ေသးတဲ ့လျပည့္ ညမွာ..
ၾကယ္ ေပ်ာက္ ..လေပ်ာက္...
ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္  အေတြးနဲ ့..
ကြ်န္ေတာ္ ပုဆိုး သုံးခါ လွည့္၀တ္လိုက္တဲ ့ေန ့..
 ကုန္ေစ်းနုံးေတြ ..တိမ္ေပၚတက္လို ့..
မပ်က္မကြက္တာ၀န္ ေက်ေနတဲ ့..
အသက္ရဲ ့ မိတ္ ေဆြ ေၾကာင့္..
တိတ္တိတ္ ကေလးအိပ္ေပ်ာ္ခဲ ့တယ္..
ဒါေပမဲ ့ ဓာတ္ခဲ  ကုန္ေနတဲ ့ နာရီတစ္လုံးေၾကာင့္..
မိုးမလင္းပဲ ေန၀င္သြားတယ္...
တံခါး ေခါက္ေခါက္ ျပီး နိွုးတတ္တဲ ့ ..
က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြေတြ ေၾကာင့္..
အာရုံဦး နဲ ့ စကားေျပာျဖစ္ေနတာ...
သူမ်ားမေကာင္း ေၾကာင္း...
ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္း.....။

 ေမာင္လြမ္းဆု...

အေဖ..

အေဖ ေပးခဲ ့ တဲ ့ ဒီေျမနဲ ့ ဒီေနရာ...
ဘယ္သူ မွ မက်ဴးေက်ာ္ပါဘူး  အေဖ..
ကိုယ့္ ေျမ ကိုယ့္ ေနရာ ကိုယ့္ႏြားေတြ ကပဲ ဖ်က္..
ေျခ လက္ေတြ အလုပ္ လုပ္ေနေပမဲ ့..
ညာ လက္က အသက္ဆက္ဖို ့ ခက္ေနတယ္  အေဖ..
ရြက္ေတြလဲ ေၾကြ ေနၾကျပီ..
အသက္ေတြလဲ  ေသေနၾကျပီ  အေဖ..
ေန မခ တဲ ့ ဥယ်ာဥ္ ကို ..
အေဖ မ်ိဳးေစ ့ ခ်ခဲ ့ေပမဲ ့..
ေႏြ တစ္ညရ ဲ ့ လက အခုအခ်ိန္ထိ တိမ္ဖုံးေနဆဲပါ အေဖ...
အေဖ ေမြးခဲ ့တဲ ့ အခ်ိန္ သားတို ့မရိွ ေပမဲ ့..
အေဖ ေပးခဲ ့တဲ့ အေမြသားတို ့ သိေနတယ္..
အေဖ့ စကားလုံးေတြ ေၾကာင့္ သားတို ့တမ်ိဳးလုံး..
ဂုဏ္၀င့္ လို ့တင့္ခဲ ့ပါျပီ..
ျခံ မရိွတဲ ့ ႏြားေတြၾကာင့္ ..
ဒီေျမ နဲ ့ ဒီေနရာ ..
ဒီ ကမာၻ မွာ မ၀င့္ နိုင္ေတာ ့ပါဘူး...အေဖ...


ေမာင္လြမ္းဆု..

အေတြးဆုေတာင္း

စာရြက္ေပၚက ေဘာပင္ေလး...
ခြ်န္စက္မလိုဘူးလို ့ေတြးခဲ ့တာ..
တစ္ေနေတာ့လဲ မွင္ကုန္ရရွာတယ္..။

မွင္မကုန္ပဲ ေဘာေစ ့ထြက္တဲ ့ေန ့က..
စာရြက္ျဖဴမွာ အရာမထင္ ဒဏ္ရာတင္ခဲ ့တယ္..။

ခႏၶာေပၚက အသက္ ေလး..
တစ္ရက္အေရးပဲ ေတြးခဲ ့တာ ..
တစ္ေန ့ေတာ့ လဲ ကံကုန္ရရွာတယ္...။

ကံမကုန္ပဲ ေလာဘ ထြက္တဲ ့ေန ့က...
ခႏၶာကိုယ္မွာ သံသရာမျမင္ ၾကံရာထြင္ခဲ ့တယ္..။

မွင္မကုန္ခင္ ေရးထုတ္ခဲ ့တာေတြ...
ေကာင္းတာလည္း ရိွ.. မေကာင္းတာလည္း ရိွ......။
ကံမကုန္ခင္ ေတြးလုပ္ခဲ ့တာေတြ..
ေကာင္းတာလည္း ရိွ.. မေကာင္းတာလည္း ရိွ.....။

မွင္မကုန္ခင္ စာကဗ်ာအေတြးေတြ ထုတ္နိုင္သလို..
ကံမကုန္ခင္ သံသရာ အေရးေတြ လုပ္နိုင္ၾကပါေစ...။

ေမာင္လြမ္းဆု..

သူ(သို ့) သူမ..

သူ ေပ်ာက္သြားခဲ ့ျပီ...
သူ  တစ္ခ်ိန္က အေျပာခ်ိဳခ်ိဳ ..
နုတ္ခမ္း ဖ်ားမွာ လွ်ာ ပါးပါးေလး နဲ ့..
လူတိုင္းရဲ ့ နွလုံးသားကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္ခါေစခဲ ့တယ္..။
သူ အခုေတာ့ ဘယ္ကိုေရာက္လို ့ ဘာေတြလုပ္..
အေတြးရယ္ဖ်ားေယာင္းလို ့ သတိရျခင္းေတြ ျဖစ္လာတဲ ့ေန ့..
အလြမ္းေတြ ျမင့္တက္ခဲ့ျပီ..

သစ္ပုတ္ပင္ ေျခစုံကန္ အဆန္းမဟုတ္ေပမဲ ့..
ေၾကြခဲ ့တဲ ့ဒီသစ္ရြက္မွာ ဒဏ္ရာေတြ တစ္ေပြ ့တစ္ပိုက္နဲ ့..
အမႈိက္ျဖစ္ခဲ ့ရျပီ..

သူ ကဗ်ာေတြ စာဖြဲ ့ေရးျပီး..
အကို ရယ္ဖတ္ေပးပါတဲ ့..
အကိုဖတ္တဲ ့ ကဗ်ာတိုင္းမွာ အမုန္းလႈိင္းေတြ..
လွ်ိဳ ့၀ွက္ကာထားျပီး     အားၾကီးတဲ ့ သံေယာဇဥ္ကို ..
အလြယ္တကူ ျဖတ္နိုင္ခဲ ့သူ..

သူ အခုေတာ့  သံေယာဇဥ္ျမစ္ဖ်ားကို ..
အခ်စ္အားေတြ ျမဳပ္နွံျပီး ..
လိူင္းထန္တဲ ့ ဘ၀ခရီးမွာ သူ ေပ်ာ္ေနျပီ..

အဆိပ္ရည္ တစ္ခြက္ နဲ ့ ဘ၀အတြက္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္စေတးျပီး..
အေ၀းၾကီး ဆိုတဲ ့ေကာင္းကင္မွာ..
ေဒါင္းအသြင္ ပမာ သူေဆာင္ထားေပမဲ ့..
က်ီး ဟာ က်ီးပါဘဲ....။


ေမာင္လြမ္းဆု...

ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေပၚကအခ်စ္ေၾကာင္း..

တစ္ေန ့ တစ္ေန ့ မနားမေန ေျပးေနရတဲ ့စိတ္...
ကမာၻ ့ လမ္းေၾကာင္းၾကီး မေျပာင္းခင္ ..
ဘ၀လမ္းေၾကာင္းၾကီးေတြ ေျပာင္းေနတဲ ့ လူေတြ..
အပူ အေအးေတြ ၾကားက ..
အေဆြးေလးေတြ ကပ္ကပ္ပါလာျပန္တယ္..
အလုပ္ကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ ..
ေငြကလဲ ကိုယ့္ ကို ဂရုမစိုက္ဘူး..
ေငြကဂရုမစိုက္လို ့ ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ဘူးဆို ေတာ့ လည္း..
ဖိနပ္ မပါဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုဘဲ..
အခုၾကည့္ေလ အလုပ္ကို အေလးမထားခဲ ့ေတာ့ ..
ေငြက လဲ အေလးမထား ခ်စ္သူက လည္း ေျပးသြားျပီ..
(ဘာဆိုင္လို ့လဲဗ်ာ...)
ဆိုင္တယ္ သိပ္ဆိုင္တာေပါ ့..
အခ်စ္သည္ အစ ပထမေတာ့ ေပါ ့ပ်က္ပ်က္နဲ ့ငံေနတဲ ့ဆားလို ဘဲ..
ေနာက္ဆုံးေတာ့ လည္း ေသာ့ မခတ္ဘဲ ေသာ့အဖ်က္ခံလိုက္ရတဲ ့အခန္းတံခါးလိုဘဲ..
အခ်စ္သည္ ကိုယ့္ အတြက္ေတာ့ ဓားသြား တစ္လက္လိုျဖစ္ခဲ ့လို ့..
ကိုယ့္ နွလုံးသားကို ဒီအခ်စ္ဓား နဲ ့ ဘဲ အပိုင္းပိုင္းျဖတ္ခဲ ့ျပီ...
ေနာင္ ဆိုတဲ ့ တ နဲ ့ အတိတ္ဆိုတဲ ့ ကံ မွာ..
ဘတ္စ္ ကားလို မွတ္တိုင္မရိွဘူး..
အနံ ့မေကာင္းတဲ ့ အခ်ဥ္ဖတ္ဟာ ..
ငါးပိရည္ နဲ ့ဘဲ လိုက္ဖက္တယ္ဆိုတာ..
စားၾကည့္ လို ့ အရသာ ရိွျပီးမွ....
လက္မွာ ကပ္က်န္ေနတဲ ့ အဲဒီ အနံ ့ေတြ ေၾကာင့္..
အိပ္မရလို ့ လက္ထေဆး လိုက္ရတယ္...။

ေမာင္လြမ္းဆု..

အိုကမာၻၾကီးေရ..

အို..ကမာၻၾကီးေရ..



လူသားေတြ  စိတ္ေကာင္းေတြေပ်ာက္..
ကမာၻၾကီးက အတိတ္ေဟာင္းေတြေဖ်ာက္လို ့...
အရိပ္ေကာင္းေတြေအာက္မွာ ကမာၻပ်က္လို ့အသက္ထြက္ခဲ ့ရျပီ...
ဒို ့ေတြရဲ ့ကမာၻ ဒီအိမ္ရာၾကီးမွာ..
ဒို ့ေတြ ရဲ ့အသက္ သူ ့အတြက္မ်ား ျဖစ္ခဲ ့ေလသလား...
လွံသြား ရာေျမနိမ့္ ခဲ ့ရတဲ ့လူေတြ...
ကံတရားရဲ ့ အနိမ့္ျမင့္ လမ္းမွာ..
သူတို့ေတြ ဖိနပ္ျပတ္လို ့..
ခရီးမဆုံးခင္နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ၾကျပီ..
မျပီးဆုံးတဲ ့ ကံတရားကို လွံဖ်ားကို အဆိပ္လူးျပီး..
ကမာၻၾကီးက ပစ္မွတ္ထားလို ့ ..
လုပ္ရက္လိုက္ေလျခင္း...
ရိွပါေစေတာ့  ရိွေစေတာ့ ကမာၻၻၾကီးေရ...
ကံတရားရဲ ့လွံဖ်ား မွာ ကမာၻၾကီးရဲ ့အဆိပ္လူးမွ်ားက ..
သူတို ့ေတြ ရဲ ့အသက္ဖ်ားကို ထိခဲ ့ရျပီေလ...
အို...ကမာၻၾကီးေရ...
နာၾကီး၍ လည္း ဒို ့ေတြမေနခ်င္ေတာ့ ပါ..
လာျပီးရင္ ျပန္ရမယ္ဆိုတာ...
ဓမၼတာ ဘဲ ေလ....။

ေမာင္လြမ္းဆု